I guess I’m hard when I’m soft

MEREDITH BURTON

Swansea 11 grudnia tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty ósmy.

Niedoszła aktorka, dziś krytyk teatralny i matka dziesięciolatki. 

Drogi Boże.

  Do tej pory czekam na tego konia, o którego tak zawzięcie modliłam się przed trzydziestomalaty. Mamusia twierdziła bowiem, że tylko ty możesz spełnić to marzenie, więc z całego serca wygłaszałam każdego wieczoru tę pieprzoną formułkę, która niby ma służyć za bezpośrednią formę kontaktu z tobą. Pewnie wiesz jak bardzo bolały mnie kolana, gdy musiałam tak tkwić na tej gołej podłodze, a matka stojąca w drzwiach uśmiechała się z dumą. Znamy się nie od dziś i z pewnością wiesz, że Cię nie lubię. Nie mówię tego tylko dlatego, że moje ukochane dziecko spędza noc u tatusia, a ja mogę wreszcię wypić lampkę wina, bądź dziewięć jeśli chcemy być bardziej dokładni. Wcale nie przemawia przeze mnie Chianti, wręcz przeciwnie. Mam wiele powodów by Cię nie lubić, raz nie dałeś konia, dwa matka nigdy mnie nie lubiła, trzy mam zdecydowanie za dużą dupę, czasami boje się, że nie zmieszczę się w drzwiach, co z pewnością niezwykle by Cię rozbawiło. Za każdym razem, gdy idę przez to cholerne miasto ona mi tak po prostu szyderczo dynda z tyłu i zdaje się żyć własnym życiem! Przy okazji tematu miasta. Tak właściwie miałoby w sobie jakiś urok, gdyby nie było kolebką samego diabła. Słyszałeś w jakim języku mówią ci ludzie? Czasami mam wrażenie jakby cytowali formułki czarnej mszy na środku miasta i nikt nie zwraca na to uwagi. Mogę się założyć, że pani z warzywniaka korzystając z mojej niewiedzy otwarcie, a w dodatku z uśmiechem na ustach nie żałuje mi przekleństw za to, że poprosiłam o zwrot centa, gdy zapytała czy może mi go nie wydać. Tak już mam, że chciwe ze mnie stworzenie, ale to akurat twoja wina. Mam ochotę powiedzieć jej, że nie ładnie i że bozia ją pokara, ale w sumie nie jestem gotowa by zaciągnąć u ciebie taki dług wdzięczności. Bo to zbyt poważny krok jest! Prawie tak samo jak związanie się z facetem, choć tych wolnych akurat wokół mnie brak, co pewnie jest winą twoją, albo mojej wielkiej dupy, czyli jednak twoją. 

  Mam do Ciebie również żal o to, że w tych podłych czasach dzieci już nie wierzą w Świętego Mikołaja. Nie dlatego, że chcę by moja Grace fantazjowała o grubym staruchu w czerwonym ubraniu, który przeciska się przez komin z tym co przez lata wyhodował na swoim brzuchu, po to by wypić nasze mleko i nawpieprzać się ciastek z supermarketu, w nagrodę dając marny prezent. Chodzi tu głównie o to by móc zobaczyć naszego ukochanego pajaca w tym przebraniu. Nie sądzisz, że tatusiek wyglądałaby komicznie? Widok warty grzechu.

 Poza tym jest dobrze, jednak to na pewno nie twoja zasługa. Radosne ze mnie po prostu stworzonko, które wcale nie opowiada sprośnych żartów i nie podjada dziecku żelek, w zamian posługując się wymówką o krasnoludkach, sądząc, że dziesięciolatka, która odziedziczyła  inteligencje po matce w to uwierzy. Nie jest źle, ale jeszcze lepiej by było gdybyś wyjął te kijki z niemieckich tyłków, żeby przestali być takimi sztywniakami. Ja wiem, że karzesz mnie w ten sposób i jawnie pokazujesz stosunek ludzi do mnie, zwłaszcza wtedy gdy uśmiecham się do nich ładnie, bez konkretnego powodu, a oni patrzą na mnie jak na idiotkę.
P.S. Możesz sprawić, że jutro nie będę miała kaca? Z góry dziękuję.

Meredith

___

Ahoj. 

Mam nadzieje, że jej nie spieprzyłam.
Krzyczeć od razu.
I wolę zaczynać.